چرا اهداف خود را فراموش می کنیم؟؟؟

باسلام خدمت استادصمیمی ودوستان فرهیخته.بنده بسیارسپاسگزارم ازفایل جدیدتان که دراین فایل به نکته بسیارمهمی اشاره کردیدکه گفتیدابتداروزتان راباسپاسگزاری شروع کنید.واینکه درمورداهداف که صحبت میکردیدمن یادم هست درگذشته خودم واقعااهدافمومیخاستم اماخدارودرنظرنداشتم خدابهم خواسته هامومیدادامایه مدت بعداحساس پوچی میکردم ازوقتی ازشماوخانم شب خیزمهربان یادگرفتم که خواسته هامونوبخاییم برایه اینکه بیشتربه خدانزدیک شویم وقتی این کاروکردم واقعارونداهدافم بیشترشد.واینکه دیگه اون احساس پوچی روندارم‌ وهمین الان که دارم تایپ میکنم بااین گوشیم همین گوشی روتازه چندروزه که دردستانه منه واین گوشی رویادم هست چندروزپیش وقتی یکی ازاقواممون اومدندخونمون بهشون گفتم گوشیتون خیلی قشنگه ومدلش دقیق چیه وقیمتشو…همه چی روپرسیدم وباجزییات به خداونددرخواست دادم منتهی گفتم خدایااین گوشی رومیخام ازخودت ازراههایه حکیمانه ات ومیخام بهت بیشترنزدیک بشم وهمون جاتجسمم کردم واحساس کردم واقعاگوشی رودارم روزه بعدش اصلاواقعاحواسم نبودازگوشی قبلیم سپاسگزاریشوانجام ندادم وچقدرقدرت کلام قویه که ناخودآگاه به مادرم گفتم این گوشیه چقدبده شده ناقلاحتمامیخادبسوزه .شبش گوشیم واقعایهوسوخت.دراین حد.وجالب اینکه اون گوشی که شبه قبل درخواست دادم هم شبش که اون گوشی سوخت این گوشی اومدجایگزین اون.واقعاخودمم خندم گرفت.دوستان واقعاسپاسگزاری راه افزایش نعمت هاست .حواسمون باشه که ناشکری نکنیم .دوست داره شما. مهنازاحمدیان